Eigen boezem eerst!

Allemachtig, men is gericht
Op schuld en boete bij den ander
als ik dit niet gauw verander
verliest ons land gauw zijn gezicht.

Dus ik toog fluks het land in en
kwam op menig plek de praatjes tegen
steeds over zelfgebrek gezwegen.
Daarop klom ik in de pen.

Ik schreef nu stukjes waarmee ik riep
weten jullie wat er heerst?
Gebrek aan 'eigen boezem eerst'!
Gejuich! Dat men daar warm voor liep...

Trots poetste ik mijn kam
maar ach, ik was verkeerd begrepen
men dacht nu, volstrekt benepen
da’k voor eigen groep opkwam.

Meer ruzie lag in ‘t verschiet.
Onderhaan vond mij de baas,
en streelde zachtjes mijne taas,
maar de rel kende zijn weerga niet.

Nu weet ik dat gekissebis
door zij die 'ik' veel eer betonen
en zich rijk laten belonen
een nagel aan de doodskist is.