Radical

Kiai is een japanse vechttechniek waarbij de kracht van de stem de tegenstander verlamt. Er schijnen kleine vogeltjes aan dood te kunnen gaan. Dat vogeltjes doodschreeuwen, dat is wat hè.
Er valt nog veel te leren. Overigens zit hier ook wel weer een grapje in. Je maakt met het meisje waar je verliefd op bent een boswandeling - meisjes zijn daar dol op weet je - en je toont je zachte inborst en eenheid met de natuur door een roodborstje te lokken. Plotseling stoot je de ijselijk schreeuw uit waardoor het vogeltje dood neervalt. Je kijkt het meisje aan met een overwinnaarsblik: 'ben ik radical or what? '

Waar komt die rotzooi toch vandaan?

Het presenteren van de islam als monolithisch zie je wel vaker. Meestal, misschien wel altijd, wordt dan de fundamentalistische islam bedoeld. De 'ware islam' die uiteindelijk zal leiden tot een oorlog - in de gewelddadige zin - tegen hen, die de islam bedreigen. Het is een feit dat deze vorm de meeste aandacht trekt. Het is opmerkelijk dat de andere manieren om islam te belijden zo onderbelicht zijn. Als je de islam als eenvormig ziet moet je wel alleen aandacht hebben voor de machtsstrijd die nu gevoerd wordt. Laat ik er ook eens wat gedachten aan spenderen. Je weet maar nooit hoe een koei een haas vangt.

Ik vraag me op dit moment af hoe ik het geweld uit fundamentalistische kring tegen het westen (VS, Europa, Australië, Canada, Israël) moet duiden. Als ik in beschouwing neemt hoe vooral de VS zich in de islamitische landen gedraagt, kan ik me wel voorstellen dat men zich in die islamitische landen niet veilig voelt. Maar moet ik de weerzin tegen het westen zien als religieus? Gaat men een strijd aan met het westen om de waarden van de islam te verdedigen? Of misschien moet ik het toch vooral zien als een politieke worsteling. Het zwakke Midden-Oosten is nu eenmaal een politiek strijdtoneel en de islamisten zijn partij hierin. Religie als tactiek.

Antwoord op deze vraag zou mij - het westen - beter kunnen doen anticiperen op mijn tegenstrever wiens doel het lijkt mij te vernietigen. Religieuze overtuiging dient anders benaderd te worden dan de politieke keuze. Een politieke keuze is onderhandelbaar, een religieuze overtuiging niet.Dat zou dus fijn zijn, een antwoord op die vraag. Maar het antwoord zal niet eenduidig te geven zijn. Wat ik ervan begrijp is dat wat als wat behorend bij de islam beschouwd vele politieke aspecten bevat. Het motief volgens dit begrip is hoeft dus niet eenduidig te zijn. Daarbij is de mens complex en niet eenduidig.

Het zou kunnen zijn dat een respectvol westen in religieuze zin gesproken - dat is een westen dat de islam als bevriende godsdienst ziet, en zich niet inlaat met het doemscenario van Huntington die een gewapende confrontatie met de islam voorziet - geen oplossing is voor het geweld tegen het westen, omdat het een vorm van politiek geweld is. Het zou zo kunnen zijn dat een politiek gesproken respectvol westen, dat wil zeggen in een rol als graag geziene afnemer van aardolie (en in mijn specifieke geval, handgeknoopte tapijten) of als betrouwbare bemiddelaar bij de politieke problemen, geen oplossing is voor het geweld dat het westen nu treft, omdat dat er een heilige oorlog gevoerd wordt tegen het verdorven westen.


Lastige materie wat mij betreft. Wie het weet mag het zeggen. Ik geef toe dat de gewelddadigheid aan stem wint Toch alleen aandacht hiervoor wakkert angst aan en lijkt ons blind te maken voor de noodzaak om tot een nauwkeurige analyse te komen van wat er nu speelt. Dat lijkt toch noodzakelijk want de twee analyses die er nu liggen, 'de islam is het probleem' en 'de Midden-Oosten politiek van de VS is het probleem' voldoen beide niet volledig. Voor beiden is te veel tegenbewijs aan te voeren.